بی خوابی به هر گونه مشکل در به خواب رفتن یا ماندن در خواب و همچنین خوابی که به سادگی نشاط آور نیست اشاره دارد. کودکان ممکن است به دلایل مختلفی از جمله مشکلات مربوط به محیط خواب یا عادات بد خواب از بی خوابی رنج ببرند. سرپرستان ممکن است ناخواسته با تأثیرگذاری بر رفتار کودک از دو طریق به بی خوابی او کمک کنند:
این شرایط هر دو منجر به بی خوابی می شوند، اما دلایل مشخصی دارند. در حالت اول، نوع ارتباط شروع خواب، رفتارهای تسکین دهنده توسط سرپرست ممکن است توانایی کودک را برای به خواب رفتن در زمانی که سرپرست او حضور ندارد مختل کند. در نوع تعیین حد، سرپرستان ممکن است کنترل رفتار کودک (به ویژه در کودکان نوپا) را در حوالی زمان خواب و در هنگام بیدار شدن از خواب از دست بدهند.
برای دریافت مشاوره می توانید با روانشناس کودک در تهران ارتباط برقرار نمایید.
p id="mntl-sc-block_12-0" class="comp mntl-sc-block mntl-sc-block-html" style="box-sizing: inherit; margin: 1.2rem 0px; padding: 0px; border: 0px; font-size: 16px; font-weight: 400; vertical-align: baseline; background: #ffffff 0px 0px; font-family: Merriweather, Verdana, Arial, serif; counter-reset: section 0; color: #212121; font-style: normal; font-variant-ligatures: normal; font-variant-caps: normal; letter-spacing: normal; text-indent: 0px; text-transform: none; word-spacing: 0px; -webkit-text-stroke-width: 0px; white-space: normal; text-decoration-thickness: initial; text-decoration-style: initial; text-decoration-color: initial; text-align: right;"><!--EndFragmentکودکانی که به اندازه کافی نمی خوابند دچار مشکلات رفتاری و سلامتی می شوند. تصور کنید که پس از یک شب بد خواب چه احساسی دارید – و سپس آن را در مقدار آن بدون مهارت های مقابله ای کافی یا حتی روش هایی برای بیان کلامی ناامیدی های خود ضرب کنید. بچه ها بداخلاق می شوند، از همکاری با درخواست های ساده امتناع می ورزند، بیشتر گریه می کنند، و از فروپاشی کامل و عصبانیت رنج می برند. کودکان بزرگتر ممکن است در مدرسه با مشکلاتی همراه با توجه ضعیف، بیش فعالی و اختلال در عملکرد مدرسه مواجه شوند.
علاوه بر ناتوانی در به خواب رفتن، سایر جنبه های رفتاری و حتی رشد از کنترل خارج می شوند.
دلایل بالقوه مختلفی برای بی خوابی در کودکان وجود دارد. گاهی اوقات ممکن است به انتظارات نادرست قیم مربوط باشد. به عنوان مثال، با بزرگتر شدن کودکان، ممکن است به خواب کمتری نیاز داشته باشند. اگر زمان خواب دیرتر به تاخیر نیفتد، کودک در به خواب رفتن دچار مشکل می شود. این ممکن است برای سرپرستانی که پس از خواباندن بچه‌ها از زمان استراحت عصر لذت می‌برند، سخت باشد.
نوزادان را باید در هنگام خواب و ترجیحا قبل از خواب زمین گذاشت. اگر هر بار که کودک به خواب می رود در آغوش یک ولی است، اگر قیم او هنگام بیدار شدن نباشد، گریه می کند. گاهی اوقات انتقال تخت به تخت قبل از شروع خواب می تواند مفید باشد. بچه‌های بزرگتر ممکن است شب‌ها بیدار شوند و بتوانند بدون نیاز به شیر دادن یا تعویض پوشک، دوباره به خواب بروند. اگر گریه ادامه یابد، پیروی از روش انقراض تدریجی فربر می تواند مفید باشد. به طور خلاصه، مدت زمان انتظار قبل از پاسخ دادن به کودک در حال گریه به تدریج طولانی می شود تا زمانی که کودک دیگر برای کمک گریه نمی کند.
در کودکان نوپا، به ویژه آنهایی که می توانند ترجیحات خود را به صورت شفاهی بیان کنند، می توان از درخواست های بی وقفه برای داستان دیگری، یک اسباب بازی مورد علاقه، یک لیوان آب، سفر به حمام و غیره برای به تاخیر انداختن زمان خواب استفاده کرد. کودکان بزرگتر ممکن است در شب بیدار شوند و به اتاق خواب سرپرست خود بروند. کودک ممکن است اصرار داشته باشد که بقیه شب را در تخت سرپرست خود بگذراند و یک سرپرست خواب آلود ممکن است با اکراه این تقاضا را الزامی کند. اگر سرپرستان بتوانند قوانین و حدود سختگیرانه را اجرا کنند، این رفتارها به تدریج متوقف می شود.
به ندرت، کودکان ممکن است بی خوابی داشته باشند که نیاز به ارزیابی و درمان بیشتری دارد.
